Türkleri yönetenler ,Arap/Helen kültürünün saray yaşamının, dinsel ve kültürel misyonerlerinin etkisinde kaldı. Misyonerler,halkı dil/kültür açısından Araplaştırma ideolojisiyle ,yerel halka, dışarıdan empoze edilmesi görevini sürdürmekteydi.
Halkla bağdaştırılamayacak bir şekilde halkın insani ve yönetimsel alışkanlıklarına karşıt ,ağdalı ve anlaşılmaz bir dil ile konuşan bu zümre, hurafeye inanan, bilimselliğe karşıt ve yönetimin böyle olması gerektiğini kanıtlamaya çalışan özel bir elit kesim oluşturmuştu.Bu elit zümre, değiştirebilecekleri bir dünyada sağduyulu ,düşünen ,hisseden , herşeyden önce sorunların nedenlerini ve oluşumunu görmek yerine sonuçlarla ve güncel kutlamalarla geçen bir yaşamı seçen, yapay mutluluklarla ,ütopyalarla, boş söylemlerle, ezberlerle bezenmiş bireylerdi. Kaşgarlı ; bu yaşam şeklini elinin tersiyle itmiş, sultan olarak yaşam sürmek yerine, halkın içinde halka hizmet için kollarını sıvayan , politik iktidar mücadelesine girmeyen düşünsel bir analiz adamı olarak gezgin bir şekilde tüm dünyayı dolaşmıştır. Devlet yapılanmasında, kendi iktidarını korumak ve sürdürebilmek için her şeyi yapabilen, törenin özüne ilişkin çelişkileri barındıranlara karşıdır.Yönetenleri ,özcü değil görünümcü ve biçimci olanı sezinlemiş, gerekli tavrı koymuştur. Yıllar sonra ,Arap ve Bizans yönetim anlayışı ile yoğrulan yönetici Türkler, en başta halka hizmet için iktidara gelmişler, ancak zamanla halka hizmetten uzaklaşmışlardır.
